Pisco to alkohol, który dopiero od niedawna zaczyna mocniej pokazywać się na naszym rynku. Warto zatem przytoczyć najważniejsze wydarzenia historyczne, które przyczyniły się do rozwoju tego trunku i obecnej popularności na rynkach światowych. Na to, abyśmy obecnie mogli raczyć się chilijskim Pisco, wpływ miało kilka kluczowych wydarzeń historycznych.
Zacznijmy jednak od wyjaśnienia czym Pisco właściwie jest? W skrócie można nazwać, iż jest to brandy, czyli alkohol wytwarzany w procesie destylacji wina gronowego (więcej na temat produkcji i odmian przybliżymy w kolejnym artykule). Wracając jednak do Pisco, a właściwie do winogron. Skąd wzięły się w Ameryce Południowej, a konkretnie w tym wypadku w Chile? W XVI w hiszpańscy kolonizatorzy dotarli do zachodniej części kontynentu, między innymi przywożąc ze sobą sadzonki winogron. Już w 1549 roku założono nad brzegiem Pacyfiku miasto La Serena wokół którego powstały pierwsze winnice.
W kolejnych dekadach plantacje winogron masowo powstawały w innych regionach, a zwłaszcza w dolinach Copiapo, Huasco, Elqui, Limari i Choapa. Rozwój produkcji wina już wkrótce osiągnął taki poziom, iż Hiszpanie widząc w tym zagrożenie dla importu win z rodzimego kraju, wprowadzili zakaz tworzenia nowych plantacji na podbitych rejonach. Kolonizatorzy z Hiszpanii nie tylko odpowiedzialni byli za zaszczepienie winogron na nowych terenach, wraz ze swoim przybyciem przywieźli wiele technicznych rozwiązań, wśród których była sztuka destylacji.
Już w roku 1586 Donia Maria de Niza zarejestrowała w Santiago de Chile pierwszy aparat destylacyjny. Destylaty owocowe zyskiwały na uznaniu, były dobrym towarem wymiennym, a ponadto ich produkcja jeszcze nie została objęta prawem podatkowym. Niski koszt produkcji destylatów spowodował, iż zaczęły konkurować z wytwarzanymi na północy kontynentu destylatami trzcinowymi czyli rumami. Z czasem winogronowy destylat produkowany w Chile zyskał nazwę Pisco, co w języku rdzennych Indian, dialekcie Quechua oznaczało słowo „ptak”, jak również nazwę ceramicznych waz do transportu – „pisquillo”.
W 1700 roku administrator portu Coquimbo kapitan Marcelino Gonzalez Guerrero zarejestrował pierwszą w Ameryce wytwórnię Pisco – „Hacienda La Torre”. Wyzwolenie się Chile spod wpływów hiszpańskich w 1818 roku miało wpływ na zmianę orientacji gospodarczej, w tym również na produkcję Pisco. Sprowadzono z Francji nowe, bardziej aromatyczne odmiany winogron, jak również nowe technologie w tym alembiki typowe dla produkcji sławnych koniaków. Za sprawą tych zmian wzrosła jakość chilijskiego Pisco co poparte zostało tym, iż w roku 1877 trafiło ono do Europy, a 5 lat później Pisco z Chile uzyskało nagrodę na wystawie w Bordeaux.
Ciągły wzrost popytu na Pisco sprawił, iż jakość produkcji zaczęła wymykać się z pod kontroli i cały proces wymagał usystematyzowania. Dlatego w roku 1931 ówczesny prezydent Carlos Ibańes del Campo podpisał dekret sumujący wszelkie aspekty produkcji, a zwłaszcza określający regiony do tego uprawnione, czyli Atacama i Coquimbo. Dekret ten zwany Denomination Pisco był pierwszym w Ameryce Południowej i drugim po dekretach francuskich określających wszelkie aspekty produkcji min. koniaków.