15 maja to dla Chilijczyków wielkie święto, jest to również bardzo ważna data dla wszystkich miłośników Pisco z Chile. W roku 2009 ówczesny rząd ustanowił datę 15 maja Narodowym Dniem Pisco. Skąd wybór tej konkretnej daty, a to dlatego, iż w 1931 roku, dokładnie tego samego dnia ustalono wszystkie reguły chroniące nazwę Pisco z Chile i zasady jej wytwarzania.
La Denominacion de Origen Pisco en Chile był pierwszym takim dekretem w Ameryce Południowej i drugim po francuskich na świecie. Wyraźnie określał jakie warunki musi spełniać producent, aby na etykiecie butelki móc używać napisu Pisco z Chile. Przede wszystkim Pisco w Chile można produkować tylko w dwóch regionach, są to Atacama i Coquimbo. Produkt wytwarzany identycznymi metodami i z takich samych surowców, ale poza tymi dwoma regionami nie może nosić nazwy Pisco.
Kolejnym ważnym aspektem dekretu jest dopuszczenie konkretnych szczepów winogron mogących być wykorzystanych do produkcji Pisco. Jest nimi wyłącznie 13 szczepów białych winogron podzielonych na warianty aromatyczne i niearomatyczne. Te pierwsze stanowią podstawę produkcji wysokiej jakości Pisco, a zwłaszcza tych produkowanych na eksport. Najważniejsze to:
– Moscatel de Alejandria
– Moscatel Rosada
– Moscatel de Austria
Wśród najczęściej wykorzystywanych szczepów niearomatycznych spotykane są:
– Torontel
– Pedro Jimenez
Kolejną ważną zasadą, którą musi spełnić producent chilijskiego Pisco, jest to, iż po procesie destylacji, a przed butelkowaniem musi ono leżakować przez minimum 60 dni w beczkach drewnianych lub kadziach stalowych. Do leżakownia wykorzystuje się zarówno beczki z francuskiego dębu, amerykańskie (również te virgin) oraz te wytworzone z chilijskiego drewna Rauli. Te produkty, które leżakowały od 180 do 365 dni noszą nazwę Guarda, zaś te leżakujące powyżej 1 roku, na etykiecie powinny mieć nazwę Envejecido.
Pisco z Chile nie może mieć mniejszej zawartości alkoholowej niż 30 %. Wyróżniamy 4 odmiany ze względu na objętość procentową:
Pisco Tradicional – o mocy 30% alkoholu.
Pisco Especial – o mocy 35% alkoholu.
Pisco reservado – o mocy 40% alkoholu.
Gran Pisco – o mocy 45% alkoholu.
Ważne jest to, iż producent Pisco nie jest zobowiązany do umieszczania na etykiecie informacji dotyczącej rodzaju użytych winogron i ich procentowego udziału. Ponadto nie musi informować ,jak długo było ono starzone i w czym leżakowało. Tak więc w większości wypadków przy wyborze Pisco pomocnymi mogą być informacje dostępne w Internecie, opinie konsumentów lub własna ocena organoleptyczna ☺
Mój Bar.